Odpowiedz mi sam

Mam Cię puścić? Mam zrezygnować ze wszystkich planów, które razem snuliśmy?  Mam zrezygnować ze szczęścia, radości, że mam mężczyznę na całe życie, że chcemy się pobrać, mieć dzieci, za pół roku zamieszkać razem i już nigdy nie musieć na długo się rozstawać. Mam obrócić swój świat do góry nogami, porzucić całkowite bezpieczeństwo. Mając tą pełnoletność, myślałam, że mam już zapewnione całe życie. Idealny mężczyzna, który na pewno mnie nie opuści, który kocha mnie bez granic. Mam po prostu puścić Twoją dłoń i patrzeć jak znikasz? Za życiem. Jak ja mam sobie poradzić? Nie wiem jak to jest być sama, wydaje mi się to stanem najgorszej udręki, stanem ciągłej niepewności, niemożności snucia planów, niebezpieczeństw na każdym etapie dnia. Nie chcę być sama. Nie potrafię. Ale czy potrafię być z Tobą? Z idealnym mężczyzną, który jednak nie pasuje do mnie tak dobrze, jak powinien. Mamy zupełnie inne światopoglądy. Mamy priorytety, których nie potrafimy poświęcić dla związku. Jest mi tak przykro. Nie potrafię tego pogodzić. Miłości do Ciebie i systemu wartości. Czy mam pozwolić sobie odejść? Puścić się Twoich bezpiecznych ramion, które o wszystko dbają i zadbać sama o siebie? Przyszłość wydaje się tak straszna, tak straszna. Ciemne chmury, które oplatają moje szare, skostniałe serce. Na piersiach dotyk zimny. Gdzie miłości są piękno, prostota i niezniszczalność... Czy apokalipsy szpony podarły nas... tak...