Październik

Niedosyt i nienasycenie, ta boląca dziura we mnie. Nie potrafię już tworzyć, straciłam siebie. W prawej ręce, która zwykła pisać, nie wyczuwam pulsu. Życie albo Ty.
To tylko myśl jesienna.

Obecność

To za dużo: być. 

Być to bolesna świadomość, że się mnie dostrzega. 

Że ciało jest widzialne, a nieogolone nogi to powód do wstydu. Kontrolowanie mojego istnienia postępuje, a nie prosiłam o to.

Wyzwanie

Nałożyłam na siebie wyzwanie. Codziennie mam zapisywać jedną pozytywną sytuację/myśl/rzecz, która spotkała mnie danego dnia. Przez miesiąc.
I próbuję wymyślać.
I zamiast mnie to motywować, dołuje mnie to.

-

Nie jest mi źle i nie jest mi dobrze. Jestem pośrodku, łączę. Nic konkretnego nie czuję.
Dryfuję.

Plany

Hula we mnie tornado rozpaczy.

Jestem nim i sobie to robię. 

I będę płakała.

Nadal potrafię tęsknić

Wymówienie tęsknoty jak walka o życie. Krztuszenie się słowem i wymyślną figurą dźwięku. Przez gardło przeciska się bolesna głoska. Wypluwam ją wraz z nadmiarem śliny.
Imię moje ma tęsknota.

Nie lubię tytułów

Przytulanie dni, odczuwanie wrażeń. Słuchanie, jak się przywiązujemy. Widzenie, że szczęście oddala mnie od siebie. Stopniowe rozbieranie się i składanie ciała na wzór prawdziwego człowieka. Bezwładne trafianie w Twoje ramiona. Inercja duszy. Zanikanie członków. Kurczenie.
Tak stałam się realna.